Prolog

             - Moim pierwszym wspomnieniem jest płacz. Cichy, lecz dotykający tych miejsc, które wolałabym, by były uśpione. Pamiętam zapach świeżej, mokrej od deszczu, cmentarnej ziemi i duszną woń wieńców grobowych – wyszeptała Riza, patrząc w ciemne oczy chłopaka przed sobą. – Tego dnia obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie zapłaczę. I prawie mi się udało, ale potem zmusiłeś mnie do tego ty.

                 - Ja nie chciałem…

             - Przestań idioto – przerwała mu dziewczyna i odwróciła się do niego tyłem. – Mój ojciec miał rację, to nie jest miejsce dla mnie, to wszystko mnie niszczy. A ja tylko obiecałam, że do końca życia będę szczęśliwa.

                - Przecież…

                - Znów mi przerywasz? – zaśmiała się lekko. Chłopak stojący za nią chciał się zbliżyć, dotknąć jej pleców, ale instynktownie odsunęła się i podniosła walizkę z podłogi. – Opiekuj się moim ojcem – powiedziała na odchodnym. Spięła się jeszcze bardziej w sobie, a następnie szybkim krokiem wyszła z domu, wprost na rzęsisty deszcz.

                - Żegnaj – powiedział cicho, patrząc jak jej zgrabna postać znika w strugach deszczu.