3. Druga zasada

- I ja przyjąłem kogoś takiego jak on? Nawet moja córka potrafi więcej niż mój „dobrze zapowiadający się, uroczy w obyciu” uczeń. Jego ciotka musi go bardzo kochać, skoro ma o nim takie zdanie… - marudził po nosem Berthold, sprawdzając kolejne kręgi transmutacyjne. Z każdą kolejną kartką wzrastał w nim gniew. Gniew głównie skierowany na niego samego, bo to on był durniem, kiedy przyjmował tego młodziaka.

Z jego ust wydobył się niemy krzyk, gdy zobaczył kolejną kartkę zabazgraną nierównym pismem. Najwidoczniej chłopak nie słyszał nawet o linijce.

Mężczyzna zgniótł kartkę i wyrzucił ją za siebie, gdzie dołączyła do innych. Wstał gwałtownie z krzesła i zaczął powolną przechadzkę po swoim pokoju.

- Nie mogę go teraz odesłać do domu. Jego ciotka obiecała łożyć na jego utrzymanie i częściowo pokrywać koszty szkolne Rizy – wyszeptał i nagle poczuł oszałamiający ból w głowie. Złapał się za nią, a następnie upadł na podłogę. Czuł, że oddycha coraz płycej, a powieki robią się coraz cięższe.

* * *

          Obudził się po kilku minutach, czując na swoim policzku chropowaty język kota. Otworzył oczy i zobaczył przed sobą żółte ślepia rudego kocura. Poklepał go lekko i powoli podniósł się do pozycji siedzącej. Ból głowy nieznacznie ustąpił. Odetchnął głęboko i rozejrzał się. Musiał wrócić do pracy, jeżeli chciał czegokolwiek nauczyć tego chłopaka.

           Podszedł do regału z książkami i wyciągnął dwa grube tomy. Uśmiechnął się, pamiętał jeszcze czasy, kiedy sam w pocie czoła z nich korzystał. Razem z Elisabeth.  Pokręcił głową i jak najszybciej opuścił pokój. Nie chciał teraz o niej myśleć. Nie tutaj.

         Trochę mu zajęło dojście z do drzwi swego ucznia, choć była to tylko jedna długość korytarza. Wszedł do środka bez pukania. W pomieszczeniu panował półmrok, podobny do tego, który spowijał cały dom.

        Nagle usłyszał ciche chrapanie. Zmarszczył czoło i podszedł do łóżka, na którym zobaczył swego ucznia śpiącego sobie w najlepsze, z zaślinionym policzkiem i poduszką. Mężczyzna poczuł po raz kolejny tego dnia żółć, która zaczęła wypełniać go od środka. Przytrzymał mocniej książki i zamachnął się mocno, trafiając w ramię swego podopiecznego.

          - Co, co się dzieje?! – krzyknął wybudzony ze snu Roy, nie bardzo wiedząc gdzie się znajduje, ani co tutaj robi. Czuł jedynie pulsujący ból w ręce. Spojrzał na zwalisty, głośno dyszący kształt przed sobą. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Cofnął się gwałtownie pod ścianę.

          Berthold Hawkeye spojrzał na niego z zimną furią, następnie rzucił książki pod nogi swego ucznia.

          - Właśnie dowiodłeś, że marnujesz mój czas – stwierdził tylko i wyszedł z pokoju.

     Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, stanęła przed nim jego córka. W za dużych, workowatych spodniach nieokreślonego koloru i niebieskiej koszulce na ramiączkach.  

        - Co się stało? – zapytała rzeczowym tonem. Mężczyzna nie miał sił na rozmowę, więc tylko ją wyminął nic nie mówiąc. Nie zrobił nawet trzech kroków, gdy znów stanęła mu na drodze.

       - Tato, powiedz, co się stało. Zrobiliście taki hałas, że usłyszałam was w kuchni na dole… - zrobiła błagalną minę, a on pokręcił głową. Dobrze wiedziała, że może tym wskórać u niego wszystko.

       - Przeliczyłem się, to wszystko – powiedział wymijająco i poczuł, że znów opuszczają go siły. Przed jego oczami pojawiły się tak dobrze mu znane czarne plamy. Pomiędzy nimi widział twarz swojej córki, która mówiła coś w jego stronę, ale słowa nie docierały do niego. Resztkami sił oparł się o ścianę. Potem już była tylko ciemność.

* * *

         Obudził się w swoim łóżku, troskliwie przykryty swoim ulubionym kocem. Rozejrzał się, ale w pokoju było zupełnie ciemno. Jedyne światło dobiegało ze szpary pomiędzy podłogą, a drzwiami. Odetchnął głęboko i nagle usłyszał przytłumiony głos swojej córki. Po chwili jej cień pojawił się w szparze.

         - Doktor jest pewny? – zapytała drżącym głosem.

        - Nie brał leków już przynajmniej od roku – odpowiedział nowy głos, w którym Berthold ze rozpoznał doktora Younga. – Przepiszę ci nową receptę, ale jedyny lek, który teraz mu może pomóc jest dość drogi…

- Dziękuję doktorze – szepnęła, a jej cień poruszył się nieznacznie. – Odprowadzę pana do wyjścia.

* * *

       Miał wolne. O tak. Miał Wolne. Co prawda kosztem zdrowia swojego Sensei, ale w końcu mógł bezkarnie spać i nie dostawało mu się za to z grubych tomisk. Właśnie. Wypadałoby w końcu je przeczytać. Znaczy się. Już raz próbował, ale to całe gadanie o jednościach, dekonstrukcji i syntezie… bolała go głowa i miewał potem stany depresyjne, związane z jego stanem wiedzy.

         Z drugiej strony, gdy tylko wychodził z pokoju napotykał karcący wzrok Rizy. Który był chyba nawet gorszy niż całe to bicie książkami. Problemy, same problemy.

        Leżał właśnie na swoim łóżku i badał każdą nierówność sufitu, kiedy ktoś uderzył go po twarzy. Zamrugał kilkakrotnie i usiadł.

           Widział przed sobą marsową minę Rizy. Jej zimny, ale zmęczony wzrok i usta złożone w cienką linię.

           - Jak ty… - nie dokończył, bo znów mu się od niej dostało. Tym razem z pięści w ramię.

        - Dlaczego się nie uczysz? – zapytała zimno i zmrużyła oczy. Jedną rękę miała opartą na talii, a w drugiej trzymała jedną z książek o alchemii. Miała na sobie fioletową koszulkę, a na niej czerwoną sukienkę. Dziwne, ale wyglądała bardzo ładnie. Zwłaszcza jak na Rizę. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz?!

- Oczywiście! – zerwał się z łóżka i udał, że jej salutuje, za co znów dostał książką. Tym razem po głowie. Jęknął cicho i pomasował się po czole. Ma dziewczyna siłę.  

- Gdybym była na twoim miejscu zależałoby mi na tym, by być jak najlepszym. Podobno chcesz być Płomiennym Alchemikiem, prawda? – pokiwał niemo głową. – Nie pokazujesz tego śpiąc sobie w najlepsze i korzystając z czasu, podczas którego mój ojciec leży chory w łóżku.

- Skąd wiesz, że nie korzystam, co? – zapytał podchodząc do niej bliżej. Pokręciła głową, jakby nie wierzyła w to co słyszy.

- Podaj mi trzy etapy transmutacji – powiedziała przesłodzonym tonem, a po chwili milczenia ze strony chłopaka pokiwała głową. Podała mu książkę i z drwiącą miną stwierdziła: - Zasada numer dwa, nigdy nie mów mi, że się mylę.

-------

Przepraszam za tak długą przerwę, musiałam się wziąć w sobie :) Dziś nie dam rady wszystkich poinformować, więc zapewne zrobię to w najbliższym czasie, obiecuję. 

Poza tym, musiałam mocno obciąć obrazek na początku rozdziału i moja dusza przez to ubolewa, dlatego jeżeli ktokolwiek chciałby go zobaczyć w całości, odsyłam do kliknięcia w miniaturę.

P.S. Dziękuję za nominację do Libster i tak dalej, ale nie mam czasu się w to bawić i raczej nie przyjmuje takich zaproszeń - z góry przepraszam. A tak w góle, jak Wam minęły święta, alchemicy?