5. King Bradley

- Pośpieszysz się w końcu? – burknęła Riza, odwracając się w stronę Roya. Na jego czole pojawiły się kropelki potu, a policzki nabrały niezdrowego, różowego koloru. – Gdybym wiedziała, że będziesz się tak guzdrał sama poszłabym do miasta – marudziła dalej, nic nie robiąc sobie z ciężko sapiącego chłopaka.

- Ciekawe jak samiuteńka poniosłabyś to coś – wyjęczał, patrząc z wyrzutem na pełny kosz. Jego ręce paliły żywym ogniem, a klatka piersiowa z każdym oddechem sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała się rozerwać.

Stali pośrodku łąki, na której kwitły pierwsze kwietniowe kwiaty. Trawa sięgała mu do pasa i miło łaskotała jego obolałe dłonie. Gdzieś nad nimi fruwały jaskółki. Byłoby całkiem przyjemnie, wręcz sielankowo, gdyby nie to przeklęte coś, które musiał dźwigać, aż do miasta!

Dziewczyna posłała mu badawcze spojrzenie. Po chwili podeszła do niego, bezceremonialnie wzięła od niego kosz i ruszyła dalej.

- Hej, czekaj. Chyba nie zamierzasz sama tego nosić? – Zrównał z nią kroku. Nie lubił, gdy była taka. Problem polegał na tym, że Hawkeye właśnie taka była.

- Nie mam zamiaru słuchać twoich jęków i utyskiwań – mruknęła. Chłopak przewrócił oczyma i spróbował wziąć od niej kosz. Riza szarpnęła gwałtownie, a on w tej samej chwili wyłożył się jak długi na polnej ścieżce. Plując ziemią, spojrzał na jej twarz, na której malowało się zniecierpliwienie. – Długo jeszcze?

- Dlaczego ci tak śpieszno? – zapytał i począł otrzepywać swoją białą koszulę z pyłu. – I po co ci to wszystko?

- Głupie, głupie pytania… - szepnęła, bardziej do siebie Riza i kontynuowała marsz. – Musimy z czegoś żyć, prawda? – zauważyła sucho. Mustang znów przyśpieszył, by znaleźć się tuż obok niej. – Samą alchemią się nie najemy.

- Więc chcesz to wszystko sprzedać? – upewnił się, ale widząc wzrok dziewczyny, spuścił głowę. – Tak, wiem. Zasada numer jeden – powiedział z rezygnacją i zaczął kopać kamyk przed sobą.

Zapadło między nimi dziwne milczenie. Chłopak szukał gorączkowo jakiegoś tematu, czegokolwiek, co mogłoby zmienić tor ich myśli i pomogło znów porozmawiać. Choćby poprzez przytyki dziewczyny.

Ale im bardziej się skupiał, im silniej kopał w kamyk przed sobą, tym jego myśli krążyły wokół tematów takich jak sytuacja materialna Mistrza, o której, jako dżentelmen nie mógł wspomnieć, o ich rozmowie, a raczej monologu z jego strony na temat Kamienia, lub o jego postępach w nauce, chyba najbardziej znienawidzonym przez niego temacie ze wszystkich innych.

- Wiesz, że nie musisz tego robić – powiedział cicho, gdy na horyzoncie pojawiła się brama wjazdowa do miasta. – Mogę napisać do ciotki, by wam pomogła, ona…

- Nie mam zamiaru prosić nikogo o pomoc, a już zwłaszcza z Centrali – powiedziała twardo i przyśpieszyła korku. Tak, że ledwie za nią nadążał. – To, co powiedziałeś uderzyło w honor mojej rodziny. To tylko i wyłącznie mój problem, a on nigdy nie będzie cię dotyczył – dodała po chwili, a chłopaka uderzył jej chłodny, rzeczowy ton. Postanowił, że jeszcze dziś, najpóźniej jutro napisze do swej ciotki.

* * *

Stała przed wszystkimi tymi rzeczami, które pieczołowicie ustawiła na długim stole i nie mogła uwierzyć, że znalazła ich tak mało. Dręczyło ją poczucie winy, którego nie mogła się pozbyć. Wiedziała, że jeżeli jej ojciec nie dojdzie szybko do siebie, będzie to oznaczało koniec.

By odegnać od siebie te wszystkie myśli, spojrzała na Roya, który siedział odchylony na krześle i przyglądał się niebu. Pokręciła głową. Nie rozumiała, jak można było być takim lekkoduchem. Nie rozumiała, jak będąc w takiej sytuacji materialnej można było nie myśleć o swej przyszłości, tylko mgliście marzyć o czymś, co nie dawało szczęścia. Nie rozumiała, dlaczego będąc tak blisko urzeczywistnienia swoich pragnień, jakże dla niej błahych i niepotrzebnych, on nagle przystopował i robił dokładnie coś innego, coś, co go od nich oddalało. W ogóle go nie rozumiała. I w tym tkwił problem.

- No, co? – zapytał chłopak, nagle łapiąc ją wzrokiem.

Speszona odwróciła się i założyła niesforny kosmyk włosów za ucho. Odchrząknęła cicho.

- Zastanawiam się, czy jesteś na tyle odpowiedzialny, by zostawić cię z tym wszystkim – odpowiedziała płynnie. Jej pierwotne zdenerwowanie minęło i teraz wyrzucała sobie, że nie wytrzymała jego spojrzenia.

- Rób, co uważasz. Cokolwiek bym teraz powiedział i tak by nie wpłynęło na twoją decyzję, prawda?

- Szybko się uczysz – przyznała i uśmiechnęła się do niego po raz pierwszy odkąd go poznała. I nie mam tu na myśli żadnego sarkastycznego, ironizującego, kwaśnego, przesłodzonego uśmiechu. Był miły, zupełnie nie taki, na jaki był przygotowany chłopak. – Zaraz będę, a ty postaraj się, by cię nikt nie okradł – poleciła, a po chwili zniknęła skręcając w dróżkę pomiędzy dwoma żółtymi domami.

Znalazła się w ciasnej, obskurnej uliczce. Gdyby rozpostarła teraz ręce, mogłaby z łatwością dotknąć odrapanych murów, od których odchodził tynk. W chodniku, utworzonym z nierównych betonowych płyt, znajdowały się dziury.

Całe miasteczko powoli tak wyglądało, zamieniało się w Centralę, którą pamiętała, jako mała dziewczynka, spędzająca wakacje u swego dziadka.

Skręciła w lewo i stanęła na wprost grubych drzwi. Otwarła je, a w tej samej chwili do jej nozdrzy doleciał zapach stęchlizny, starości i leków. Zmarszczyła nos i weszła do środka.

Nie lubiła tu przychodzić. Podłoga lepiła się od brudu przyniesionego z zewnątrz, białe ściany zapełnione były dziwnie pachnącymi medykamentami, w tym wielkimi słojami z kawałkami zwierząt zanurzonych w formalinie.

Podeszła do drewnianej lady i zadzwoniła dzwonkiem. Po chwili, z zaplecza ukrytego za zasłoną z koralików, wyłoniła się drobna postać pani Fu.

Dziewczyna stwierdziła, nie po raz pierwszy w życiu, że wszystko w kobiecie było stare. Począwszy od jej siwych, przetłuszczonych włosów upiętych w kok, poprzez skórę przypominającą tę od aligatora, kończąc na wątłej posturze, która sprawiała wrażenie zwiędłej gałązki. Jej czarne, małe oczka ukryte pod grzywką, świdrowały klientów z wyrazem niechęci.

- To, co zwykle? – zapytała skrzekliwym głosem i przygładziła poły swojego kitla.

- Nie. Dziś chcę to. – Riza podała jej receptę zapisaną drobnym druczkiem. Kobieta sięgnęła po nią niecierpliwie, a następnie wyciągnęła z kieszeni okulary i założyła je na nos.

- Wiesz, że ten lek jest drogi, prawda? – upewniła się starucha. – Nie dajemy tutaj leków na raty, kreski, czy rabaty.

- Chcę zapłacić gotówką – powiedziała dziewczyna i wyprostowała się. – Trochę mi się śpieszy, więc prosiłabym panią, by przygotowała mi pani lek - poleciła krótko. Kobieta posłała jej podejrzliwe spojrzenie, ale nic więcej nie odrzekła. Odwróciła się tyłem, a następnie bębniąc palcami o szklane fiolki, butelki i papierowe pudełeczka, poczęła mruczeć pod nosem i rozglądać się za medykamentem.

Po chwili, z triumfalną miną odwróciła się do swej młodej klientki i rzuciła jej lekarstwo pod nos. Chciała już się jej pozbyć. Jeszcze tego brakowało, by ktoś zobaczył, że obsługuje to przeklęte dziecko Hawkeye. I tak interes źle szedł, a co dopiero po takiej reklamie.

- Wystarczy na jakiś tydzień, jeżeli będzie dawkowany zgodnie z zaleceniami. – Popukała w tekturowe pudełko. – Należy się tysiąc cenzów. – Młoda dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kwotę i z hardą miną podała ją pani Fu. Wzięła do ręki medykament i odwróciła się bez słowa. – Miło się robi z tobą interesy – przyznała kwaśno kobieta, gdy Riza pociągnęła za drzwi wyjściowe.

Dziewczyna wyszła ze sklepu i oparła się o brudną ścianę apteki. Spojrzała na małe pudełeczko, w którym znajdował się sposób na to, by odłożyć na jakiś czas termin śmierci jej ojca. Przygryzła dolną wargę, następnie schowała lek do najgłębszej kieszeni swoich ogrodniczek i ruszyła w stronę straganu.

Im bliżej go była, tym słyszała coraz więcej głosów. Damskich głosów. Zmarszczyła brwi i zatrzymała się w pół kroku. Podeszła do żółtej ściany jednego z budynków i wyjrzała zza rogu.

Wokół stołu, na którym sprzedawała swoje rzeczy stało kilkanaście kobiet w różnym wieku. Nachylały się zatroskane nad Royem i słuchały jego słów jak zaczarowane.

- Widzi pani Reyiuko, gdzie pani znajdzie książkę do gotowania w takim stanie i to za taką cenę? – Pochylił się w konspiracyjnym sposób nad czarnowłosą, wysoką kobietą, żoną tutejszego piekarza. Posłał jej oszałamiający uśmiech, a ona zarumieniła się lekko jak nastolatka. – To jak? Jedyne siedemdziesiąt cenzów – zawiesił teatralnie głos.

- Niech ci będzie – odpowiedziała słodkim głosem i podała mu wyznaczoną sumę. Chłopak poszerzył swój uśmiech, zapakował książkę i pochylając się lekko wręczył jej książkę.

Riza nie wierzyła własnym oczom. Z jednej strony było jej wstyd za te wszystkie kobiety, a z drugiej Royowi udało się coś, czego ona sama nie potrafiła. W jedno popołudnie sprzedał prawie wszystkie rzeczy, co jej samej zajmowało trzy dni.

Pokręciła głową z niedowierzaniem i rozglądnęła się po okolicy nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie mogła teraz przeszkodzi Mustangowi, skoro nagle odkrył żyłkę do interesów.

- W gruncie rzeczy – uśmiechnęła się nieznacznie, patrząc jak chłopak pokazuje niewiele od niego starszej dziewczynie, niejakiej Yumi, książkę o ogrodnictwie. – Byłby z niego całkiem dobry handlowiec, gdyby nie udało mu się z alchemią – mruknęła, gdy dziewczyna przed nią żywo kiwała głową potwierdzając, iż kocha ogrodnictwo. Riza przypuszczała, że Yumi, córka burmistrza, nigdy nawet nie trzymała w dłoni grabi, a kwiaty oglądała tylko w wazonach, lub z bezpiecznej odległości w ogrodzie.

* * *

- Jak leci, nadziejo handlu Amestris? – Roy drgął przestraszony i odwrócił się. Zobaczył przed sobą Rizę, a kogóż by innego, z papierową torbą pod pachą, z której wystawały świeże bochenki chleba.

- Bardzo śmieszne, boki zrywać – powiedział, a ona zaśmiała się serdecznie. – Czy nie powinnaś być mi teraz wdzięczna za okazaną pomoc? – zapytał. Dziewczyna sięgnęła do torby, a następnie rzuciła mu jabłko.

- Jestem – stwierdziła. – Gdyby nie ty, nigdy nie sprzedałabym tego wszystkiego w jeden dzień. Zastanów się poważnie nad karierą subiekta, bo jak na razie marny z ciebie alchemik.

- Byłoby mi łatwiej przyswajać naukę, gdybym miał normalnego Mistrza i nikt nie zbywałby moich pytań – wyrzucił zanim zastanowił się, co tak naprawdę chciał powiedzieć.

- Znów wracasz do tego przeklętego Kamienia? Dlaczego ci tak na nim zależy?! – krzyknęła, poprawiając w tym samym czasie torbę z zakupami. Jej dobry nastrój diabli wzięli.

- Jestem po prostu ciekawy. To podobno dobra cecha dla przyszłego alchemika, prawda? – zapytał, wymachując przy tym ręką, w której trzymał jabłko. Przez twarz Rizy przemknął dziwny cień, którego chłopak nie do końca wiedział jak zinterpretować.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – stwierdziła sucho. Mustang zmarszczył brwi, próbował połapać się ze zmianami nastrojów jego towarzyszki.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Jednak dziewczynie nie dane było wytłumaczyć chłopakowi przed sobą, tego co chciała mu zainsynuować. Przy ostatnich słowach Roya, z głośników przyczepionych do słupów rozsianych po całym miasteczku wydobył się jednostajny, wysoki dźwięk. Oboje spojrzeli w górę, w stronę najbliższego z nich, ze zdziwieniem na twarzach.

Po kilku sekundach dźwięk urwał się, a po chwili ciszy, z wnętrza głośników odezwał się gruby, męski głos.

- Uwaga, uwaga. Za chwilę nadamy audycję Głównego Wojskowego Komendanta, Głównego Generała, Führera Kinga Bradleya – głos zamilkł, a zamiast niego w tle zaczął lecieć hymn Amestris. Roy wyprostował się automatycznie. Dziewczyna spojrzała na niego. Coraz mniej podobała jej się cała ta sytuacja. Hymn został nagle przerwany, przez głos przywódcy ich państwa.

- Dziś rano, o godzinie dwunastej trzydzieści wojsko Amestris wypowiedziało wojnę domową przeciwko Ishvalczykom, na wschodnich terenach kraju. – Riza spojrzała ze strachem na równie przerażonego Roya. – Z dniem dzisiejszym wszelkie sprawy schodzą na plan dalszy. Całe nasze życie przestawiamy na specjalne tory. Wszelkie kontakty z ludem Ishvalu będą surowo karane. Okazywana im pomoc będzie obwarowana odpowiednimi sankcjami. Zarządzam godzinę policyjną obowiązującą od godziny dwudziestej do piątej rano. Teraz każdy z nas jest żołnierzem, który ma za zadanie myśleć o dobru państwa. Od dziś, od tej chwili żaden Ishvalczyk nie jest już obywatelem Amestris. – głos Głównego Generała umilkł.
Zielone jabłko, które do tej pory Roy trzymał kurczowo w swojej dłoni upadło na ziemię i potoczyło się w dół ulicy.

Zaczął się początek końca.