6. Ishval

Pierwszy dzień wojny przyniósł ze sobą wysoką temperaturę i duszne powietrze. Świat się nie skończył, ludzie nadal chodzili do pracy, kłócili się ze sobą o drobnostki, plotkowali o swoich sąsiadach. Życie toczyło się dalej.

Riza nie mogła tego pojąć, nie mogła zrozumieć jak można było dojść z tą sytuacją do porządku dziennego, zwłaszcza już następnego dnia. Siedziała na parapecie w swoim pokoju i tępym wzrokiem wpatrywała się w podjazd przed domem. Odgarnęła z czoła swoje niesforne blond włosy, a następnie oparła głowę o szybę. Zamknęła oczy.

Nawet jej ojca zbytnio to nieobeszło, pomyślała z goryczą. Pamiętała jak biegła do niego po schodach, przeskakując po dwa stopnie, jak ze strachem w oczach weszła do jego pokoju, chcąc tylko kłamliwego zapewnienia, że nic się nie dzieje, że wszystko będzie dobrze. Prychnęła, zdając sobie sprawę z własnej głupoty. Pamiętała jak spojrzał na nią swymi ciemnymi oczyma, jak uśmiechnął się kwaśno i wzruszył ramionami.

- Nie pierwsza i nie ostatnia – stwierdził tylko, a następnie przeniósł swój zamglony wzrok na okno. – Lepiej się do tego przyzwyczajaj, droga Rizo. Będzie już tylko gorzej – wyszeptał, a następnie zaśmiał się pod nosem.

Zatrzasnęła wtedy z hukiem drzwi. Wyminęła zdezorientowanego i przestraszonego Roya, a później zamknęła się w pokoju. Nie potrzebowała niczego innego, tylko pocieszenia i mocnego uścisku ze strony swojego ojca.

* * *

Biegł ile sił w nogach, trzymając w ręku zrolowaną gazetę. Pomimo swojego wyczerpania, przyśpieszył. Każdy oddech rozdzierał mu od wewnątrz klatkę piersiową, mięśnie odmawiały posłuszeństwa, czoło lśniło od potu, biała koszula przylepiła do ciała.

Wpadł z impetem przez drzwi, krzycząc:

- Już wiadomo! Riza?! – Wbiegł po schodach, omal nie zabijając się o kolejne stopnie i otworzył drzwi do pokoju dziewczyny. Zastał ją siedzącą na parapecie, z podkulonymi nogami, ściągniętymi brwiami i złością w brązowych oczach.

- Ciszej idioto – szepnęła teatralnym głosem, a następnie skinęła głową na ścianę po jej prawej. – Właśnie zasnął…

- Przepraszam, przepraszam – bąknął chłopak i usiadł obok niej. – Spójrz. – Rozłożył gazetę i palcem wskazał na zdjęcie przedstawiające czerwone oczy ishvalskiego mężcyzny. Dziewczyna odwróciła głowę.

- Nie chcę tego widzieć – powiedziała cicho, ale chłopak wyciągnął dłońi pomachał jej magazynem przed nosem. Riza zamachnęła się ręką i gazeta upadła na podłogę. Chłopak przewrócił oczyma, zszedł z parapetu, schylił się po czasopismo, a następnie opadł na twarde łóżko Hawkeye. Rozłożył się wygodnie i zaczął czytać.

- Wojna…

- Przestań! – przerwała mu i zakryła swoje uszy dłońmi.

- Nie zachowuj się jak dziecko- powiedział chłopak. Pokręcił głową. – To twój obywatelski obowiązek wiedzieć, co dzieje się w twoim kraju. – Na te słowa Riza uśmiechnęła się niedowierzając słowom Roya. – Właśnie tak, obowiązek. Nie wiesz, że to co się teraz dzieje zaważy na całej naszej przyszłości? Ishval zbuntował się przeciw władzy, zbuntował się, a King Bradley zawsze mówi, że każdy bunt trzeba uśmiercać już w zarodku.

- I myślisz, że to usprawiedliwia tych wszystkich ludzi, którzy zabijają siebie nawzajem? Wydają tych, z którymi żyli w zgodzie przez kilkanaście lat tylko, dlatego że władze tego chcą?

- Tak, bo tego wymaga od nas państwo! Ishval nie miał prawa zrobić tego, co teraz robi. I dlaczego? Przez błąd żołnierza Amestris, który przypadkowo postrzelił jedno z dzieci tego ludu… - prychnął chłopak.

- Jesteś bezduszną kreaturą! Jak w ogóle możesz tak mówić? – krzyknęła dziewczyna, zrywając się z parapetu. – Myślisz, że skoro śmierć tego dziecka była przypadkiem, to można dojść z tym do porządku dziennego, jak gdyby nic się nie stało? Żołnierz nie wiedział, co robi więc jest niewinny? – zapytała retorycznie.

Zapadła między nimi cisza. Roy długo patrzył się w zdenerwowaną twarz Rizy. Nie mógł pojąć jej toku rozumowania. Teraz nie liczyła się przyczyna wojny, ale ona sama. Mobilizacja, do której zmusiło ich państwo. Chciał, by dziewczyna w końcu przejrzała na oczy i opowiedziała się za dobrą ze stron. Za stronę państwa, które ich wychowało. Za stroną Kinga Bradleya, ich wodza.

- Rób co chcesz – odpowiedział w końcu i powoli wstał z łóżka. Podrapał się po brodzie, a następnie z wahaniem podał jej gazetę. – Masz, może zrozumiesz, że jesteś Amestryjką. – Wyszedł z pokoju. Po chwili usłyszał dźwięk przekręcanego klucza w zamku po drugiej stronie drzwi.

Mijały kolejne dni. Kwiecień zbliżał się ku końcowi, a on zamiast kąpać w pobliskim jeziorze, przebywał w dusznym pokoju Mistrza, ucząc się wykorzystywania kręgu, który w końcu udało mi się skonstruować.

Rysował kręgi, a następnie próbując wyczuć przepływ energii, wyzwalać w sobie moc, która uwidoczniłaby się w realnym świecie, a nie tylko w jego imaginacjach. Od dwóch dni starał się podpalić świeczkę, na której znajdował się jego krąg. Raz mu się prawie udało, co prawda był to tylko dym, ale był, prawda?

Siedział właśnie w jadalni, próbując zrozumieć coś z pisemnych notatek Mistrza, kiedy przez otwór w drzwiach wleciał list w charakterystycznej, lawendowej kopercie. Roy podszedł do niego, schylił się i obrócił list wierzchem do góry. Widząc charakter pisma swej ciotki, uśmiechnął się i otworzył czym prędzej list.

Przebiegł go szybko wzrokiem, z każdą chwilą tracąc na swym uśmiechu. Upadł na krzesło, nie bardzo wiedząc, co o tym wszystkim ma myśleć. Ciotka pisała, że jest z ostatniego raportu dotyczącego jego nauki oraz wyrażała swoje pozytywne zdziwienie jego umiejętnościami i propozycją Mistrza Hawkeye, by pobierał u niego nauki za darmo. Poleciła także, by nie przejmował się wiadomościami o buncie Ishvalczyków, ponieważ z tego, co twierdzą jej przyjaciele oficerowie - wojna zaraz się zakończy. Równie szybko jak wybuchła.

Chłopak podrapał się po głowie, a następnie schował list w kieszeni spodni. Był tak oszołomiony, że nie zauważył drobnej sylwetki Rizy, która pojawiła się w drzwiach prowadzących do ogrodu. Zauważył ją dopiero jak usiadła na drugim końcu stołu, przypatrując mu się badawczo.

- Możesz mi powiedzieć o, co tutaj – wyciągnął z kieszeni list i rzucił go w jej stronę – chodzi? – wzięła do ręki papier, przeczytała go i uśmiechnęła się na widok zdrobnienia imienia chłopaka.

- Twoja ciotka twierdzi, że wojna już się kończy – stwierdziła.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi – żachnął się chłopak.

- Mówiłam ci już, że nie chcę niczyjej pomocy z Centrali – powiedziała, a następnie wstała z krzesła i podała mu list. -  Niczyjej.