8. Sekret domu

Obudził go dziwny dźwięk szurania czegoś po podłodze. Otworzył zaspane oczy i potarł twarz dłońmi. Był tak bardzo śpiący.

Wczorajszego dnia nie mógł się na niczym skupić, kursował pomiędzy swoim pokojem, a kuchnią, spoglądając z niepokojem, jak Riza lokuje swoje przybłędy w naprędce sprzątniętej piwnicy. Za każdym razem, kiedy otwierał usta, by zaprotestować, rzucała mu twarde spojrzenie i kręciła przecząco głową. Wtedy wracał do pokoju, próbował czytać książki Sensei, znów się denerwował i cała historia zaczynała się od początku.

Dźwięk tłuczonego szkła wyrwał go z letargu. Wstał z łóżka, ubrał się i zbiegł po schodach. Chciał skierować się od razu do kuchni, ale ze zdziwieniem spostrzegł otwarte drzwi w prawej odnodze korytarza. Podrapał się po głowie i rozejrzał.

Odkąd mieszkał u Mistrza, nigdy nie widział, by drzwi do tego pokoju stały otworem, a kiedy raz zapytał Rizy, dlaczego tak jest, rzuciła mu tylko dobrze znaną zasadą numer jeden i tekstem o zgubnej ciekawości… przez pewien czas myślał, że pewnie znajdował się tam pokój jej matki, ale kiedy powiedział jej o swoich podejrzeniach i spróbował ją pocieszyć, stwierdziła beznamiętnie, że od zawsze znajdował się tam salon. Właśnie wtedy stwierdził, że nie warto podejmować więcej tego tematu.

A teraz tajemnica mogła się rozwiązać. Uśmiechnął się mimowolnie. Nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał tej sytuacji. Akihito, też by tak zrobił.

Podszedł na palcach do drzwi i poszerzył szparę pomiędzy nimi, a framugą jeszcze o kilka centymetrów.

Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, była skulona postać na podłodze. Słyszał wyraźne jak pociąga nosem i widział, jak drgają jej drobne ramiona.

Riza znajdowała się w najbardziej zagraconym i zakurzonym miejscu, jakie kiedykolwiek widział. Wszędzie panował rozgardiasz. Meble stały w dziwnych miejscach, poprzykrywane zszarzałym płótnem; krzesła ustawiona na wielkim, drewnianym stole, większość foteli, była wywrócona, a te, które stały normalnie, odwrócono w stronę ścian. Na podłodze walały się książki i powyrywane z nich kartki. Okna były obwieszone grubymi zasłonami, które słabo przepuszczały światło, tak że pomieszczenie tonęło w półmroku, przerzedzonym gdzieniegdzie zapalonymi świeczkami.

 Poczuł drapanie w gardle od wszechobecnego kurzu.

- Wiem, że tam jesteś. – Wzdrygnął się, gdy usłyszał głos Rizy. Zupełnie o niej zapomniał, przez tą krótką chwilę. – Nie powinno cię tu być, ojciec się wścieknie…

- Bo wszedłem do pokoju? – zakpił i zrobił krok w przód. W tym samym momencie, w pomieszczeniu rozległo się przeraźliwe miauknięcie czarnego kota. Spojrzał pod swoje stopy, gdzie znajdowała się ta mała, sycząca bestia. Zawsze wolał psy, z nich przynajmniej był jakiś pożytek.

- Jesteś głupkiem – stwierdziła, w końcu odwracając się w jego stronę. Nawet przy tym minimalnym dostępie światła wiedział, że płakała. Było mu z tym niewiarygodnie głupio, dopiero teraz zdał sobie naprawdę sprawę, że Riza była dziewczyną. – Na co się tak gapisz? – zapytała, gdy podniosła się z podłogi. Założyła ręce na pierś i zadarła nosa.

- Płakałaś – powiedział odkrywczo i założył palce za szelki.

Dziewczyna zamrugała gwałtownie i odgarnęła włosy z czoła.

- Wcale nie – zaprzeczyła, zbyt gwałtownie. – A może nawet… jeśli to prawda, to co ci do tego?

- Masz rację, totalnie nic. Ale to wszystko nadal mi nie wyjaśnia, dlaczego tutaj jesteś i co w ogóle tutaj się stało. – Wskazał wymownie dłonią na bród. Hawkeye wzruszyła ramionami, siląc się na wymuszoną lekkość tonu.

- Muszę przenieść tu ojca, to wszystko – mruknęła i w tym samym momencie podniosła z ziemi kilka książek.

- W takim razie ci pomogę, a zaczniemy od wpuszczenia tutaj odrobiny światła! – Zakrzyknął i podszedł z trudem do okna. Zaczął szarpać za szare, ciężkie płótno. Wyglądał na tyle komicznie, że Riza zrobiła sobie przerwę w sprzątaniu i z uśmiechem na ustach przyglądała się jego czynnościom.

- A co z twoim „ja-ci-w-niczym-nie-pomogę”? – Zapytała zupełnie poważnie. Chłopak odwrócił się na chwilę w jej stronę, a ona ze zdumieniem zauważyła na jego twarzy rumieńce. Wzruszył ramionami i znów pociągnął za materiał, który w następnej chwili spadł na ziemię w asyście kurzu i kilku żabek.

- Powiedzmy, że sprzątnięcie tego pokoju nie naraża Amestris – rzucił na wpół żartem, na wpół serio, i na wszelki wypadek znów spojrzał na twarz dziewczyny, ciekaw jej reakcji. Ale zamiast kpiącego uśmiechu, którego się spodziewał, zobaczył dziwne zawahanie.

- Nie byłabym tego taka pewna – szepnęła, a następnie szybko zabrała się z powrotem do pracy.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – dociekał.

Po tych słowach nastała głucha cisza, przerywana tylko cichymi miauknięciami kota, który bawił się na podłodze papierową kulką.  

Riza powoli zbliżyła się w jego stronę z naręczem książek, a następnie pieczołowicie ułożyła je na parapecie. Gdy wszystkie już stały w idealnym rządku, pogładziła ich grzbiety i odwróciła twarz w stronę chłopaka. Stanęła na palcach, ułożyła dłonie w tubę, a później przyłożyła je do jego ucha.

- Ten dom skrywa dużo tajemnic – powiedziała z wahaniem – A ciekawość w stosunku do nich zgubi cię, tak samo jak mojego ojca. – Roy wzdrygnął się na jej słowa. Nie wiedział, co miałby jej teraz odpowiedzieć.

Nigdy nie potrafił zrozumieć, tej dziwnej i chorej otwartości Rizy, jeżeli chodziło o takie sprawy. Odchrząknął, by zamaskować swój dyskomfort, a następnie, kompletnie nie wiedząc, co zrobić dalej, znów zaczął ciągnąć za materiał.

W tym samym czasie, dziewczyna, jakby wybudzona z transu, podeszła do krzeseł ustawionych na stole i zaczęła je ściągać, strzepując z nich ręką kurz. Postanowiła, że na sam koniec przyjdzie tutaj z mokrą ścierką, na razie musiała uporać się z ogólnym ogarnięciem pomieszczenia.

Znów zapadła między nimi cisza. O wiele gorsza niż poprzednia. Riza pluła sobie w twarz, że tak łatwo przychodziła jej otwartość wobec niego.

Przygryzła wargę i oparła czoło o oparcie krzesła. Po prostu nie chciała, by po Ziemi chodził kolejny, niespełna rozumu Płomienny Alchemik, który będzie uważał, że wszystko mu się należy, że będzie mógł konkurować z Bogiem.

Spojrzała w dół, a w tym samym momencie ostatnie płótno spadło na podłogę. Pomieszczenie zalało południowe słońce.

Krzyknęła, odskakując do tyłu. Poślizgnęła się, upadła i zakryła drżącą dłonią swoje usta.

- Riza! Nic ci się nie stało?! – Zobaczyła przed sobą zdenerwowaną twarz Roya. – Uspokój się – polecił, ale ona nie mogła tego zrobić. To było ponad jej siły. Widziała jak powoli odwraca głowę, chcąc sprawdzić, co spowodowało taką jej reakcję.

- Wyjdź! – krzyknęła zanim zdążył cokolwiek zauważyć. Gwałtownie chwyciła jego głowę i skierowała ją na swoją twarz.

Zdezorientowany patrzył w jej przerażone oczy. Zmarszczył brwi, nie wiedząc, co powinien teraz zrobić. Jak zwykle. Wypuścił z siebie gwałtownie powietrze, ale posłusznie pokiwał głową i wyszedł z pokoju, głośno zamykając za sobą drzwi.

Nie zobaczył, czego tak strasznie bała się dziewczyna, ale wiedział, że niedługo potrwa ten stan.

W tym samym czasie, kiedy Roy snuł plany nocnego włamania się do pokoju, Riza na czworakach powoli podeszła do miejsca, w którym wcześniej stała i dłonią pogładziła brunatną, grubą kreskę. Wiedziała, że ciągnęła się przez cały pokój zataczając koło.

W tej chwili znajdowała się na jednym z krańców kręgu transmutacyjnego.