9. Piekło

Młody Berthold Hawkeye uklęknął na podłodze i jeszcze raz upewnił się, że wszystko przygotował. Dziwne. Myślał, że będzie jednak coś czuł, choćby strach, czy rozgorączkowanie, ale nie… była w nim tylko determinacja. Nic więcej.

Zaśmiał się pod nosem. Nawet to nie mogło w nim wzbudzić emocji. Cóż za ironia losu.

Wyciągnął z kieszeni na sercu małą fiolkę z gęstym, szkarłatnym płynem. Uśmiechnął się do niej i pogłaskał palcem zimne szkło.

- Mój skarb – szepnął, wstał i wylał zawartość fiolki na górę misy, na której znajdowały się idealnie zważone pierwiastki chemiczne, znajdujące się w ciele dorosłej kobiety. Powoli odwrócił się, a następnie wyciągnął rękę przed siebie.

- Teraz twoja kolej – rzucił, a z cienia wyłoniła się drobna postać jego pięcioletniej córki. Wciąż była ubrana w żółtą, odświętną sukienkę, w której przyjechała dziś od swojego dziadka. Przeklęty porucznik uważał, że nie potrafił sam zająć się córką. I kto to mówi. Facet z Centrali, który wydziedziczył Elisabeth po tym, jak za niego wyszła, za ofiarę losu, za niespełnionego Płomiennego Alchemika.

- Boję się, tato – szepnęła Riza, ocierając z twarzy lecące łzy. – Mama nie byłaby zadowolona widząc jak nabałaganiłeś w salonie… - stwierdziła z dziecinną naiwnością, ale posłusznie wzięła ojca za rękę.

- Już niedługo kochanie, już niedługo – powiedział Berthold z obłąkańczym uśmiechem na ustach. Sam nie wiedział, do której z nich to mówi. – Stań z drugiej strony i uważaj, byś nie nastąpiła na żadną z linii. – Dziewczynka pokiwała głową i z pokorą wypełniła zadanie. – A teraz podaj mi rękę, o tak, dokładnie nad tą miską. Może trochę zaboleć, ale pamiętaj, że to wszystko dla naszego dobra – wyszeptał, a następnie wyciągnął z kieszeni spodni ostry nóż kuchenny. Przeciągnął nim po skórze przedramienia Rizy, a ona krzyknęła z bólu.

- Boli! – Próbowała wyrwać mu się z uścisku, ale na próżno.

- Jeszcze chwila – powiedział rozgorączkowanym tonem, jakby w ogóle jej nie słyszał. Przytrzymał powstałą ranę w taki sposób, by szybciej sączyła się z niej krew, która spadała wprost do misy.

Nagle to poczuł. To dziwne tąpnięcie, zauważalne tylko dla alchemików. Ostatnim wysiłkiem zdrowego rozsądku odepchnął gwałtownie swoją córkę poza granicę kręgu transmutacyjnego i nakazał jej się schować.

Misa została wchłonięta przez jaskrawobiałe światło, które zaczęło się wydobywać wprost z drewnianej podłogi salonu. Ziemia zadrżała pod nim, a po chwili, w samym środku kręgu, pojawiło się duże, czarne oko, z którego zaczęły wyrastać równie ciemne macki. Poczuł jak powoli zaciskają się na jego ciele, jak tną skórę i zagłębiają się w nim. I choć czuł ból, to był on ukojeniem od okresu, w którym ostatnio trwał. Nawet nie zauważył, kiedy zaczął się śmiać i tarzać po ziemi. Jego oczy zasnuły się czernią, a przez ciało przeszły dreszcze.

Riza, schowana za fotelem miała mocno zaciśnięte oczy i dłonie. Wiedziała, że to, co teraz wciągało jej ojca do oka pośrodku kręgu, zbliżało się też do niej. Zaczęła kolebać się na klęczkach i nucić kołysankę, by zagłuszyć obłąkańczy śmiech jej ojca. I właśnie wtedy poczuła pierwszą mackę, która uchwyciła się jej ręki. Z jej oczu wylewały się łzy, nawet nie zdawała sobie sprawy jak głośno krzyczy.

Następnie wchłonęła ich jasność.

* * *

Nagle poczuł, że coś się zmieniło. Nie leżał już na twardym drewnie, ale na czymś miękkim, wręcz ulotnym. Otworzył oczy, ale zobaczył tylko białą przestrzeń. Z trudem podniósł się na równe nogi i poczuł jak kręci mu się w głowie. Tu także była tylko biel. Cholerna, czysta biel. Odwrócił się. A jednak nie znajdował się na totalnym pustkowiu. Stały przed nim wysokie na kilka metrów, stalowe drzwi. Ze zdziwieniem zauważył na nim swoje imię, a gdy podszedł do nich bliżej, by się im przyjrzeć, dostrzegł, że znajdowało się tam jego drzewo rodowe.

Dotknął ostrożnie drzwi, a gdy nic się nie stało, zaczął na nie coraz silniej napierać, aż na jego czole pojawiły się pierwsze krople potu.

Niespodziewanie, ktoś zaśmiał się za jego plecami. Wzdrygnął się na ten dźwięk. Nie wiedział, dlaczego ale miał wrażenie, że nie był to ludzki śmiech. Oblizał wargi ze zdenerwowania i powoli się odwrócił.

Na białym tle pustkowia siedział biały byt. Po prostu byt. I choć miał posturę człowieka, to był pewien, że to, co jest przed nim nie było nim. Jego ciało oddzielało się od reszty scenerii, poprzez ledwie widoczny, czarny kontur. Nie posiadał oczu, nosa. Jedynie zarys całej sylwetki i cienką kreskę zamiast ust.

- Człowiek – powiedział byt drwiącym tonem i pokazał zęby, w geście, który zapewne miał oznaczać uśmiech. Berthold skrzywił się na dźwięk jego głosu. Rozbrzmiewał w każdym zakamarku jego ciała, całej tej dziwnej przestrzeni, w której się znalazł.

- Również chciałbym cię jakoś nazwać…

- Możesz mówić do mnie jak chcesz – wyszeptał w odpowiedzi byt i zaśmiał się donośnie. Dopiero wtedy młody Hawkeye zrozumiał, dlaczego nie podobał mu się ten głos. Było ich więcej, wysokich i niskich, młodych i starych, pięknych i zachrypniętych… wszystkie zostały wymieszane, złożone w jedną całość. – Niektórzy nazywają mnie Bogiem, inni Nicością, Panem, Wszechświatem, a alchemicy nazywają mnie Prawdą. Wszystkie te określenia mnie opisują i równocześnie tego nie robią.

- Więc dobrze wiesz po co tutaj jestem! – wykrzyknął mężczyzna, równocześnie zafascynowany i przerażony słowami tego, co miał przed sobą.

- Nie mówiłem, że nie.

- Czyli udało mi się? Udało mi się przeprowadzić ludzką transmutację? Czy ona wróci? – Berthold uśmiechnął się mimowolnie do swoich myśli. W tej chwili nie bardzo interesował się tym, co się wokół niego działo. Liczyła się Elisabeth.

Byt uśmiechnął się kpiąco, wstał, a następnie podszedł do alchemika. I choć Prawda nie posiadała oczu, to Hawkeye był pewny, że patrzy mu prosto w oczy.

- Alchemicy, to najbardziej naiwny typ człowieka – wyznał byt i przekrzywił głowę, jakby poważnie się nad czymś zastanawiał. – Najbardziej egoistyczny, choć równocześnie podający się za najbardziej altruistyczny, przepełniony goryczą, żalem, bólem i zemstą, choć lubią o sobie myśleć, jako o tych, którzy niosą ze sobą światło – przerwał, widząc że Berthold próbuje mu przeszkodzić. – Weźmy na przykład ciebie. Ani przez chwilę, nie pomyślałeś o swojej córce, o karze, jaka ją czeka za ludzką transmutacje, ani przez chwilę nie pomyślałeś o tym fałszywym kamieniu filozoficznym, który i tak pochłonął mnóstwo ludzkich istnień… myślałeś tylko o sobie. – Zrobił przerwę i nagle, wsunął swoją rękę w ciało alchemika. Mężczyzna zawył z bólu, ale nie osunął się na ziemię, podtrzymywany przez byt. – Niestety, ale za przekroczenie tabu, za transmutacje żywej duszy, za podawanie się za Boga, czeka kara. – Prawda przekręciła rękę i wyciągnęła z ciała swojej ofiary mięsień wielkości połowy męskiej pięści. Hawkeye, już niepowstrzymywany, upadł na podłogę. Kaszlał krwią, w głowie mu huczało i czuł jak wszystko w nim zamiera.  – To smutne, że ten, który stracił połowę swojego serca po śmierci swej żony, musiał stracić tą połowę, która jeszcze wierzyła w ludzkość.

- Umieram – wykrztusił z siebie mężczyzna, a byt zaśmiał się w odpowiedzi.

- O nie, to byłoby za proste. Uratowało cię kilkanaście tysięcy istnień z Kamienia Filozoficznego – powiedziała Prawda, usiadła naprzeciwko Bertholda i ze spokojem przyglądała się jego męczarniom. Po chwili włożyła połowę jego serca, w miejsce, w którym powinna mieć swoje własne.

- Riza – wycharczał alchemik, a następnie spróbował się podnieść. Wsparł się drżącymi dłońmi, ale na powrót upadł.

- Dziewczynka, by ratować ojca, straciła to, co on sam w niej najbardziej kochał. Swoją alchemię.

- Jesteś potworem.

- To również prawda i kłamstwo – stwierdził byt i powoli wstał z ziemi. – Twój czas minął, Bertholdzie. Żegnaj – skłonił się lekko, a Hawkeye poczuł znajome już uczucie. Poczuł jak zabierają go ze sobą czarne macki, jak powoli zamykają się wokół niego i zabierają ze sobą w stronę drzwi, które nagle zostały otwarte.

No tak. Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, jest mi naprawdę wstyd. Zwłaszcza, że ten rozdział został napisany już dawno, dawno temu, tylko, że... trzeba było pozmieniać kilka rzeczy, bądź dodać. Poza tym powstała jeszcze zupełnie inna wersja tego rozdziału i jeżeli kiedykolwiek się zmotywuje, to opublikuję go zapewne tutaj.
Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam, a jak tak, to czekam na wybatożenie rzepą. Należy mi się.